حکایت ما هم شده است داستان آن کسی که شد که باز آید و جاوید گرفتار بماند !
آمدیم که فقط تعطیلات عید را بمانیم و برگردیم ، حالا انگار میخکوبمان کرده اند .یعنی کارمان لنگ آن آقای رئیس مرکز استان است که نامه ای را امضا بفرمایند و بعد آن را بار قاطری ، چیزی کنند و چند ماهی طول بکشد و برسد اینجا و بعدش ... اوه .
.
اینکه هیچ کنترلی بر اوضاع نداشته باشی کمی دیوانه کننده است . ناچار باید جگرت را به دندان بگیری که مبادا صدایت بلند شود . اخلاقم هم کم کم گه مرغی می شود . - هر چند که هیچ وقت به آدمیزاد نرفته بود ! -
.
دیگر هیچ علاقه ای به آن چیزی که نامش را گذاشته اند وطن ! ندارم . دلم می خواهد بروم . بروم به جایی که چیزهای احمقانه کوچک نشود آرزوی محال .
.
این روزها شده ام مثل این زنهای کور اجاق . وقتی یک دختر کوچولوی ناز موبلند ( خصوصن اگر موهایش را بافته باشند ) می بینم ، دلم ضعف می رود . یاد آن قسمت از فیلم  Feast of Love افتادم که پیرمرد به دختر جوان نصیحت می کرد  : بچه دار  شو . چه ازدواج کردی و چه نه !!!